Ik zie de zon de hele dag,
niet in en uit het water gaan.
Ik zie de maan de hele nacht,
niet schijnend in het water staan.

Ik volg een ander pad,
lichter dan licht,
met waterlelies in het oog,
kwebbelende ganzen langs mijn raam,
en druk doende meer-koetjes in kanaalwateren.
Ook zwanen zie ik voorwaarts gaan.

De volle maan met waterbaan
De zon uit het water komend
Die zie ik hier niet

Toch even wennen

Ik heb de tijd
Ik heb mijn innerlijk zicht
Ik zie zo toch de lichtende maan staan
en de zon groeiend uit het water gaan

Rust

Uit oer en diep gekomen
Land gewonnen en streek
Het oog op zee en zaligheid
Oude wijsheid ontsluitend

Vertrouwd geaard op deez’ grond
Aan en uit dit water
Los en Lief, door schaal beschermd

Aan de Hop
van rustend horen
Opnieuw geboren.

Riet van Diemen

Hoe ik al kan vertellen over Leiden
en het Leids ontzet
je moet weten ik woon er net

Hoe ik me kan voelen
bij de Koe en de Bel
je moet weten ik wen er wel

Hoe ik afscheid neem
van 17 jaar westfries land
dat gaat lukken want

In mijn tiende huis
is de Liefde thuis

Soms als ik moe ben word ik lacherig
en komen grapjes en niet altijd relevante woorden
uit mij rollen.

Ook nieuwe woorden en spreekwoordvariaties ontrollen mij
en worden ont-dekt of juist van anders om, bemanteld.
Ik verklaarde mij als moe en melig
en plakte deze aan elkaar: moemelig.
“Ik ben moemelig”, zei ik.

Tijdens het hardop uitspreken van dit woord: “moemelig”,
met het accent op de eerste lettergreep,
paste het woord wonder-wel bij hoe ik me voelde.

Klein wonder van Kind
gebracht op de stroom van Liefde
te zien en te voelen in open eigenheid
jij bent een wonder dat er elke keer zomaar is
nieuwsgierig lerend kijkend voelend lachend wezen van nieuw

een uitdaging voor levens’ lessen
aanhef is een nieuw begin

Annef

Riet in Leeuw
Leeuw in Riet
Je ziet het niet

maar . . . . . . .

Samen als Leidse Rietleeuw
liggen er veel Bronwoorden
in het verschiet

De stilte daalt in in de leeuw, het riet ruist niet meer.
Ieder gaat naar binnen.

Plots borrelt daar het woord,
het antwoord op de vraag,
de stilte voor de storm,
het voelen voor het weten,
het zijn voor het niet-zijn.

We zijn bij de bron,
We zijn in de Bron
de stilte van de leegte

Groot  wonder van Leven
transformatie en liefde-vol geven
Fenna

Riet in de Wind
maakt altijd geluid
Beter dan Herrie

Hoogspanning, laagspanning,
spanning bij geboort,
het wordt alleen maar erger lijkt wel
de ontlading zet zich niet voort.

Tijd voor aandacht,
Tijd voor stroom en onderstroom,
Tijd voor spanning laten vloeien,
Tijd voor spiegelkijken.

Woorden, beelden laat ze vloeien,
het is wat stromen helpt te gaan
en eindelijk kiezen voor Je Ziele Zelf
let op het is Elf voor Elf.

Doen is het enige dat helpt,
het enig dat telt,
zit zelf, schrijf zelf, schilder zelf
zelf heeft zelf nodig om zich zelf te zijn.

Spanning wordt ontspanning,
Spiraal Stroom.

Spiraalstroom is hoogspanning in ander perspectief.

Of het ballumbochtgras was
Of grote grassen duin
Ze waaien met de wind mee
En als groterds groeien ze dan schuin

Meegaand met het leven
De wind die wijst de weg
Maar altijd blijvend staan
En verend terug op eigen steg

Dapper voorbeeld
Daar op Amelands grond
Op rietpad lopen
Woorden klanken gevend vanuit de bron

Altijd een weerzien
zo van klein en teer
vol van vurige zang

Altijd een teken
van ik ben er
en weet van mij, ik ben erbij

Gevoeld van diep ontroeren,
besef van eeuwigheid,
van weten het is goed,
je hoort altijd van mij.

Troost en vertrouwen
roodborstjes zang
Onverwacht schouw spel
Van ontroering van blije ontvang.

Ongezien gevallen
voor me zelf
schrik in stilte
gespannen snaar

er was rood en er was bas
blij dat bas bas was

opengaand zicht op mijn muziek

laat los die zware tonen,
laat ze klinken in volle gang

het lichte kan daardoor stromen
het ongeziene in zicht
het ongehoorde in naklank

Na klank komt de verbeelding

Al gakkend wiebelend in eenheid weglopend
van man en mens en verekeer,
witte kanten kontjes
keren zich naar verre weer.

En wachten, even,
voor nieuwe rust.

Samen gelijk,
en op hoede

Wat valt er te bevroeden ?

Kortgeschoren in harde storm staand
kan ik nog net bewegen,
ik laat me waaien, kort heen kort weer,
in vlugge ademtochten.

Ik dans op mijn manier,
staccato in scherts,
vivace vivante,
kort en bondig.

Ik beweeg met mij en voor wie mij ziet
in snelle puurheid en van kordaat.

Wie mij herkent voelt zich geraakt,
heeft weet van storm in negen.