De zwanen zij toiletteren
zij spetteren zich vol
dompelen en draaien
zwaaien en keren zich om
Witter dan wit
stralen zij de ochtend in
vanuit de stille hoek
schikkend en strikkend
hun veren glad
Vredig
Wit
Speels
Fier het “zeegat” uit
Goed idee !
‘Raar maar waar’ is het thema van de kinderboekenweek 2015 die van 7-18 oktober
duurt en waarin je het boek ‘Per ongelukt’ cadeau krijgt als je voor tien euro aan
kinderboeken koopt. En voor vijf euro is er ‘Speeltuin’, een prentenboek van Mies van Hout . Voor mij als grootmoeder een uitgelezen kans om te neuzen in de wereld van de
kinderboeken anno 2015 en om een begin te maken met een bibliotheekje voor Jaydee,
mijn kleindochter van vijftien maanden.
Lees verder
In het land van Nowhere, op een plek waar geen mens ooit kwam, leefde eens
een prachtige sterke boom, breeduit geworteld in vruchtbare grond. Zijn takken
met frisgroene glinsterende blaadjes bogen sierlijk in de wind.
Vlak bij de boom stonden hartsterrenstruikjes. Elegante takken
droegen hartsterrenbloemen. Een zachtgeurend rood hartje te midden
van gele sterren met een gouden flonkering. De struiken hoorden bij
de boom en zij gedijden goed in elkaars aanwezigheid.
Op deze plek kreeg het struikje de schaduw, het licht en het
hemelwater wat zij nodig had om te groeien.
Op een ernstig bewolkte dag kwamen er mensen van heel ver weg op bezoek
in het land van Nowhere. Lees verder
Leed is geleden
strijd is gestreden
Liefde heeft overwonnen
Moe en voldaan
zie ik een hele familie staan
Een warm bad loopt zich vol
De alt, sopraan en bariton,
de harp en de piccolo’s,
maar vooral de bas,
ze maken een tam-tam
en vormen een orkest.
Wat was wordt is
toen wordt nu
vast wordt los
Bas Bis
Wil ik Hoor’n
wordt het voelen
niet van denken
maar van doen
Volgen wat als pad zich ontrolt
als een rode loper
twee sleutels
een huis
Ik laat me Leiden
door het Leven
door de Liefde
Ik zie de zon de hele dag,
niet in en uit het water gaan.
Ik zie de maan de hele nacht,
niet schijnend in het water staan.
Ik volg een ander pad,
lichter dan licht,
met waterlelies in het oog,
kwebbelende ganzen langs mijn raam,
en druk doende meer-koetjes in kanaalwateren.
Ook zwanen zie ik voorwaarts gaan.
De volle maan met waterbaan
De zon uit het water komend
Die zie ik hier niet
Toch even wennen
Ik heb de tijd
Ik heb mijn innerlijk zicht
Ik zie zo toch de lichtende maan staan
en de zon groeiend uit het water gaan
Rust
Uit oer en diep gekomen
Land gewonnen en streek
Het oog op zee en zaligheid
Oude wijsheid ontsluitend
Vertrouwd geaard op deez’ grond
Aan en uit dit water
Los en Lief, door schaal beschermd
Aan de Hop
van rustend horen
Opnieuw geboren.
Riet van Diemen
Hoe ik al kan vertellen over Leiden
en het Leids ontzet
je moet weten ik woon er net
Hoe ik me kan voelen
bij de Koe en de Bel
je moet weten ik wen er wel
Hoe ik afscheid neem
van 17 jaar westfries land
dat gaat lukken want
In mijn tiende huis
is de Liefde thuis
Soms als ik moe ben word ik lacherig
en komen grapjes en niet altijd relevante woorden
uit mij rollen.
Ook nieuwe woorden en spreekwoordvariaties ontrollen mij
en worden ont-dekt of juist van anders om, bemanteld.
Ik verklaarde mij als moe en melig
en plakte deze aan elkaar: moemelig.
“Ik ben moemelig”, zei ik.
Tijdens het hardop uitspreken van dit woord: “moemelig”,
met het accent op de eerste lettergreep,
paste het woord wonder-wel bij hoe ik me voelde.
Klein wonder van Kind
gebracht op de stroom van Liefde
te zien en te voelen in open eigenheid
jij bent een wonder dat er elke keer zomaar is
nieuwsgierig lerend kijkend voelend lachend wezen van nieuw
een uitdaging voor levens’ lessen
aanhef is een nieuw begin
Annef
Alle zintuigen op scherp.
Ik kijk door het raam naar mijn tuin, recht vanaf de schrijftafel.
Half september. Blauwe lucht, witte wolken die door de wind van links naar rechts geblazen worden en uit mijn gezichtsveld verdwijnen. De takken van de hoogste bomen die de meeste wind vangen zwiepen venijnig heen en weer. De lagere bomen laten hun takken hangen en het groene blad wiegen. Zonlicht maakt door het matglas van het tuinscherm schaduwen en silhouetten zichtbaar van dansende slierten van op waslijnen hangende kamperfoelie.
De oorsprong nauwelijks terug te vinden maar dramatisch uitgewaaierd. De laatste sliert met naar zeep geurende oranje- roze omgekrulde vingertjes heb ik net bruut afgehakt en laat ze draperen op de schrijftafel zodat ik hebberig de odeur op kan snuiven.
Eens was ik iemands muze
een Aphrodite, een zin-in-rood
gulzig in de liefde
genietend op een boot
Eens was ik Vuurvogel
en jij Cyrano
we sliepen in het duin
ik zwom in zee, zo bloot
Eens liepen wij hand in hand,
een clandestine affaire,
door het filosofisch land.
Maar het was niet fair
en met woorden van verstand
zei ik Adieu mon cher.
zomer/herfst 2013
In het stil van de nacht
kan het gebeuren
dat onverwacht
donkere kleuren
met brute kracht
mijn rust verscheuren
en ik heel zacht
een traan laat treuren.
Hij vroeg om wat water,
zij zei ‘Dat komt later’
hij zat verlamd in zijn stoel
en zij zonder gevoel.
Ik stond erbij en keek ernaar
durfde niets te pakken
ik was zijn dochter maar
en heb hem laten zakken.
De verlamming van mijn vader
sloeg op zijn ademhalingsspier
MS was niet de dader
van zijn korte leven hier.
Als de dag komt
dat zij
naakt en hulpeloos
weerloos en machteloos
haar armen uitstrekt naar mij
met bange ogen.
Als die dag komt
en ik met mededogen
haar vastpak voor ze valt
als mijn woorden zijn verstomd
en zij haar vuisten balt.
Als die dag komt
2014
Toen mijn ouders veranderden
in mijn vader en mijn moeder,
mijn vader verdween,
mijn moeder ook mijn vader werd,
en mijn vader ging heen.
Wat voelde ik mij toen alleen.
De pijn van mijn ma is niet te verdragen
krampen door heel het lijf
alle reden om te klagen
en toch een stoer wijf.
Ik stond vooraan bij het uitdelen,
zegt ze want ze is geen zeur.
Ik zoek naar wat haar kan helen
want ziekte heeft een sombere kleur.
Hoeveel kan een mens dragen?
Ik blijf om genezing vragen
want de pijn van mijn ma is niet te verdragen.
Voor mij.
Ergens in het doolhof van
gedachten en emoties
die mij achtervolgen,
sleuren problemen die
een oplossing willen
aan mij
en ik ren heen en weer
op zoek
naar een antwoord.
Ik kan de uitgang niet vinden
en opeens besef ik
dat dit geen doolhof is
maar mijn leven.
Er is geen weg naar buiten.
februari 2015
Ik was weg.
Niemand die het heeft gemerkt
ik wil weg
weg van het lichaam
weg van het huis
weg van de navelstreng
van jong en oud.
Weg van het netwerk
wat vangnet is
Gevangenis.
Weg
Ik ga naar het strand
Als ik weg raak
Weet je waar ik het laatst was.
Ik moet weg.
september 2013
Eigenlijk gaat alles goed
en als het niet goed gaat,
gaat het niet slecht!
augustus 2013
Een schreeuw
in de nacht
de pijn
verkracht
je krampend lijf.
Angst klauwt
krijst
leven geselt
striemt
slaat je neer.
En je wacht
op nooit meer.
zomer 2015