HET ONTSTAAN VAN BRONSCHRIJVEN

BRONSCHRIJVEN is de naam, bedacht en gedeponeerd als website domeinnaam door Riet
en ontstaan tijdens ons gezamenlijk schrijven waarvan de start in de zomer van 2014 was.     In den beginne noemden we deze activiteit Schrijfcafeetje en Schrijf STER.
Het laatste als ode aan onze woonplek.

Riet en ik hebben sinds jaar en dag onze eigen schrijfmomenten apart van elkaar.
In 2014 deden we enkele keren mee met schrijf cafés. We genoten van de spontane manier van schrijven en we ontdekten dat het een plezier en herkenning was om na de schrijfsessies het geschrevene te bespreken en herkenning te vinden in elkaars leven waarbij een aantal levensprocessen parallel leken te lopen.

We kozen ervoor om het schrijven voort te zetten op onze eigen wijze. Met zijn tweeën waarbij we de ene keer bij Riet thuis afspraken met uitzicht op de dijk en erachter het enorme grijs- of zilverblauwe vlak van het IJsselmeer en de andere keer bij mij thuis met uitzicht op bloeiend groen van mijn tuin. En bij allebei grenzenloze luchten.
Soms bedachten we vooraf een thema maar vaker ontstond het al pratend en luisterend naar elkaar. We ontdekten onszelf, het waarom van de keuzes die we maakten, obstakels op het pad maar ook onze vragen kwamen voorbij en onze verlangens.

(DOOR) GEVEN DOORKLINKEN DOORZIEN
Een verlangen was om voor ons boeiende inzichten en ervaringen door te geven, door te laten klinken, te geef voor de ander. Maar op welke manier?
Via een website zou een mogelijkheid zijn.

Ik was mede oprichter van Levensboek.nu, een werkgroep die het schrijven en maken van levensboeken als doel had. Samen met een verteller heb ik twee levensboekjes geschreven en heb daar veel plezier aan beleefd. Maar bij het schrijven van zo’n levensboek ben je als schrijver dienstbaar aan de verteller. Iets van mezelf laten zien was voor mij helemaal niet vanzelfsprekend, de mantel van onzichtbaarheid paste mij wel.

Zichtbaar voor en erkend en (meestal) gewaardeerd door de mensen dichtbij maar liever onzichtbaar voor de massa. In een tijd van social media, van ‘selfies’ en het op internet zetten wat je doet, waar en met wie, liefst alles spectaculair en luidruchtig, intern en uiterlijk gefotoshopt, volgers, likers, duimpje omhoog en duimpje omlaag, Facebookvrienden en ontvrienden, trok mij het vooruitzicht om je via een website te laten kennen absoluut niet.

Ik vroeg mij af of een website wel bij mij zou passen.
Laat mij maar in het klein mijn best doen om ‘de wereld’ ietsje leuker of liefdevoller te maken, daar heb ik mijn handen vol aan.
Tot iemand mij vroeg: ‘Maar jij houdt toch van het leren van de lessen van anderen?
Je verdiept je in wat je interesseert en dit levert je inzichten op die je toepast in je leven waardoor je groeit. Jij hebt er iets aan dat mensen boeken schrijven en programma’s maken. Dat kun je de ander ook gunnen met datgene wat jij te vertellen hebt.’

WAAROM ZOU IK?
Tja, wat heb ik dan te vertellen waar een onbekende iets aan zou kunnen hebben?
Is dat mijn taak als mens? En is het mijn behoefte en waarom? Ik vind het al mooi wanneer
ik mijn naasten bij kan staan. Zal ik er blij van worden om mijn schrijverij met anderen te delen? Of gaat mijn ego op de loop met de gedachte dat wat ik te geef heb van grote importantie is? Mijn ego bezorgt me al genoeg last en is als grote verleider altijd aanwezig.

Ik maak geen gebruik van Face book, Twitter niet en sta niet op LinkedIn of en heb geen You Tube kanaal. Ik wil net zo min volgen als gevolgd worden. Ik wil niemands Facebook vriend zijn en ook niet ontvriend worden. Eigenlijk wil ik van te voren zo min mogelijk beïnvloed worden in hetgeen ik wil zeggen en wil delen, mezelf alle vrijheid geven en mij niet afhankelijk maken van goed- of afkeuring maar dat is vast een illusie.                                         Het ego kent een overgevoeligheid en om mij hier niet door te laten leiden is een levensproces!

Vrij en waarachtig zijn. Kan dat nog in een wereld waar oprechtheid, liefde en vriendschap, betrokkenheid en solidariteit zeker hun plaats hebben en waarvan ik denk en hoop dat deze waarden steeds meer mensen zullen aantrekken maar waar we tegelijk ook leven in een wereld van poppenkast en schijnvertoning en hypocrisie. En kijkend in de spiegel: waar maak ik mezelf een pop in de kast, houd ik de schijn op en leef in schijn-heiligheid.
Niets menselijks is mij vreemd!
Ik beschouw mijzelf als mens-in-wording en ben pas ‘af’ bij de dood. Denk ik, want wie weet het zeker.

Bovendien: Ik word al lang beïnvloed door andere mensen en gelukkig maar want juist daar ontwikkel ik mij. Leer ik wat en wie (bij) me past en wat/wie niet en groei ik juist in dát schemergebied. Leer alle kanten zien van mezelf, ook de kanten in de schaduw.                Leer aandachtig te zijn, bewust te zijn. Juist omdat ik mij openstel voor alles wat er te leren valt. Nou ja, alles …. mmm, er zijn grenzen en angsten en onzekerheden!

Mijn ontwikkeling is, hoop ik, niet alleen ten behoeve van mezelf maar gaat ook om de verbinding met alles wat zich buiten mij bevindt. Buiten mijn fysieke staat van zijn, buiten het bundeltje atomen die ik ben en toch onderdeel uitmakend van het grotere geheel. Wat ten goede komt aan mij, komt ten goede aan mijn omgeving en andersom, dat weet ik zeker.

Ik geef het een kans, geef mezelf hierin een kans. Als ik denk iets positiefs te kunnen toevoegen zonder het kabaal van toeters en bellen, dan zal ik een poging doen.               Meer de vragen stellen dan de antwoorden leveren.

Ik ga het doen voor de grote onbekende, voor misschien belangstellende familie en vrienden en bekenden maar ik ga het ook doen voor mezelf. Omdat ik het fijn, inspirerend en waardevol vind om dat wat ik leer en meemaak door te geven aan iemand die zich voor hetzelfde interesseert en daar herkenning in vindt of die op zoek is naar nieuwe vragen of een volgende stap wil zetten.

WAT HEB IK TE GEEF MET MIJN SCHRIJVERIJ?
Misschien dat deze vorm van schrijven jou inspiratie geeft. Als jij van lezen houdt en van schrijven hebben we dit gemeen. Wellicht ben jij ook geïnteresseerd in de onderwerpen waar ik het over heb en wil je er meer van weten. Ik geef geen lijstjes met websites maar als je op zoek gaat naar de namen en de onderwerpen kom je er ook.
Mogelijk zijn de vragen die ik mezelf stel herkenbaar voor jou en denk je dat je de enige bent die de antwoorden niet heeft. Ik zal je vertellen over ontmoetingen, lezingen, boeken of programma’s die iets bij me teweeg brengen. Kijk eens bij KLANKSCHAAL.
Misschien vinden we elkaar in de verwondering over het leven en krijg jij ook zin om dat met anderen te delen op jouw manier. Dat vind ik van grote waarde.
Wees welkom op bronschrijven!

WAT IS BRONSCHRIJVEN?
Een goeie vraag en het antwoord kan kort of lang zijn. Schrijven vanuit je bron.
Wat is je bron?
Een bron heeft vaak bijzondere krachten zoals een genezende werking. De bron als plaats waar water (energie) uit de grond komt, een plaats van waardevolle stoffen in de grond.    Het punt waar iets begint. Een overblijfsel met informatie uit het verleden. Een openbaring. Vrouwelijke ontvankelijke levensenergie. Afkomst, ader, kiem, oorsprong, oorzaak, ontstaan, origine, begin van een rivier, een kanaal, een put. Een bron van nieuws, informatiebron, inspiratiebron, informant. Een waterplas die vanzelf is ontstaan door opborrelend water.  Bron is een Slavische meisjesnaam en betekent bescherming.

Allemaal omschrijvingen van het woord bron. Het bronschrijven zie ik als een persoonlijk proces waar ik al schrijvend bij kom, vanuit iets diep in mezelf waar ik mij niet eerder zo bewust van was tot ik ging schrijven, iets vanuit de kern, mijn wezen, ziel, hart, mijn buik, iets wat er eerder is dan het denken en de emotie. Een ge-waar-zijn wat al schrijvend opborrelt. Dit persoonlijk ervaren proces van schrijven kan leiden tot een bepaald ‘resultaat’, in de vorm van een verhaaltje, een inzicht, een gedichtje, een grapje.

De schrijfsels staan op zichzelf maar zijn vaak een voorbereiding op een intern proces.      We kunnen ervoor kiezen om de schrijfsels direct op de site te zetten maar we kunnen er ook voor kiezen om ‘alleen’ de resultaten van de interne processen met de wereld te delen.

Mijn bron als kern, als kiem van waaruit iets waardevols zich kan ontwikkelen. Bron als oorsprong, een hedendaagse verbinding tussen verleden en toekomst. Een borrelend NU. Energie. Bron als rustpunt, oase, als licht in het donker, als hoop en vertrouwen. Of die bron zich in mijn hersenen bevind in een wisselwerking tussen drie breingebieden of dat de bron in mijn hart zit of als energie door mijn cellen heen vloeit. Of het nu een individueel bewustzijn is of dat ik put/bron uit een collectief bewustzijn, feit is dat ik deze bron ‘opzoek’ en gebruik wanneer ik mezelf wil begrijpen. Begrijpen zoals in verstandelijk opzicht en begrip in emotioneel opzicht. Mezelf begrijpen in relatie tot de wereld buiten mij.

Bronschrijven is naar binnen gaan, afdalen in een soort van denken en het denken dan loslaten, het voelt soms als een tijdelijke bewusteloosheid, een even- weg zijn, om dan zonder nadenken te schrijven en weer wakker te worden, ontwaakt en bewust.                   Het proces ‘niet denken’ en schrijven gaat veel sneller dan denken en praten, is natuurlijker, zonder voorbehoud, spontaan. Het schrijven zorgt voor helderheid, een nieuwe kijk, een uitkijkpost van waaruit ik nieuwe stappen zet. Op weg naar …

Deze eerste verkenning met bronschrijven eindig ik met een versje.
Gemaakt voor Jan, wandelgezel, aan het einde van een loopbaantraject
in de herfst van 2011.
Met grote dankbaarheid voor de gegeven kans toen en voor alles wat we kunnen delen!     Zie ‘Uitzicht – Inzicht’ bij de Leidse leeuw.