Alle rooien verzamelen!
Van vrijdag vier tot en met zondag zes september a.s. wordt de jaarlijkse dag
voor Roodharigen gehouden in Breda. Een tienjarig jubileum met als
jaarthema Vincent van Gogh. Komt dat zien!

Als Leidse leeuw ben ik in het bezit van weelderige vuurrode manen.
De werkelijkheid is dat ik weliswaar geboren ben als roodharige maar naarmate
de jaren vorderen hebben rode lokken plaats gemaakt voor een meer
kastanjebruine tint. Niets is blijvend.

Als kind werd ik gepest en daar had mijn rode haar alles mee te maken.

Vuurtoren, stoplicht, rooie biet, deze scheldwoorden werden dagelijks naar mijn
hoofd geslingerd. Ik was de enige rooie in de omgeving; op straat, op school, zelfs in de
familie kwam rood haar niet voor. Mijn moeder was blond en mijn vader had
donkerbruin haar. Het was een verdachte toestand. Tot het moment dat mijn vader
zijn baard liet staan. Die was knalrood. Volgens mij werd ik toen pas geaccepteerd
door hem als zijn rooie dochter. Mijn moeder als moeder was een twijfelgeval omdat
ze zei mij bij de vuilnisbak te hebben gevonden vanwege dat rode haar en een neus die wat scheef stond. Ik heb het lang geloofd zonder daar onder te lijden. Zoals meer kinderen en pubers zichzelf min of meer distantiëren van ouders en zich bijzonder /apart voelen.
En terecht.
Er is nooit een vrouw gekomen die het moederschap van mij heeft opgeëist dus heb ik mijn moeder aangenomen als moeder en heb ik gehoord dat de vuilnisbak een grap was.
Bijzonder ben ik mij altijd blijven voelen.

Mijn rode haar was me als kind een kwelling. Alleen bij de kapper voelde ik mij blij
want elke kapper bewonderde de kleur, structuur (dik) en volume van mijn haar.
‘Dat kunnen wij niet maken in de potjes verf’, hoorde ik.

Maar in het dagelijks leven voelde ik mij eenzaam en lijdend aan mijn rode haar en ik
nam me voor om het later, als ik groot was, te verven.
In 1972 kwam Arne Jansen met een vast goed bedoelde aubade: Meisjes met rode haren.
Het was een heel populair lied maar als je onzichtbaar door het leven wil gaan is het vreselijk en ik stortte in. Ik werd niet alleen meer uitgescholden maar ook nagezongen.

Rooie is inmiddels voor mij een geuzennaam en ik draag het met trots. Voor zolang
het duurt want straks is het roodpigment op en word ik grijs of wit.
Het is trouwens zeer treurig afgelopen met de zanger. Slechts 56 jaar geworden
en overleden in 2007.

Etiketten en hokjes, ik probeer het echt te vermijden of er in elk geval van bewust te zijn.
Maar als er iets is waarmee je jezelf op een prachtige manier neerzet, dan beveel ik van harte De Roodharige aan, op Redheadday.

Mijn aard is, nu ik toch bezig ben, introvert en zeer gevoelig. Voor dat laatste is een mooie term: high sensitive person en er worden veel boeken over geschreven. Ik kocht het eerste boek tien jaar geleden van Elaine N. Aron en het was een ‘feest’ van herkenning.
Twee jaar erna kocht ik van Marti Olsen Laney:’Het introverte type’ en ook daar een sterke herkenning van mijn wezen. Ik scoor hoog op de schaal van gevoeligheid en
introversie en zonder mezelf te beperken of te stoppen met mezelf uit te dagen,
houd ik er wel rekening mee. En geniet overigens van de flarden van extravert gedrag
die ik gelukkig ook heb. En ik bemerk momenten, op een ander vlak, van weinig
gevoeligheid, van over iemand heen denderen met mijn gepeperde mening.
Maar dat heeft te maken met temperament en rooien hebben een fel temperament,
als zij zich laten gaan.
Jezelf leren beheersen is levenskunst van hoge orde. Een dagelijkse oefening.

Het kan ook zijn dat in de baarmoeder de genen van rood haar tegelijk zijn
aangeklikt met de genen van gevoeligheid en introversie en eenmaal geboren door omgevingsfactoren keer op keer bevestigd. Dit om obstakels op te werpen,
voor groei en ontwikkeling. Schrijver Hans Boland zei tegen Wim Brands:
‘Ik wil een leven met problemen want daar leer ik van.’ (VPRO Boeken dec.2014).

Als roodharige val je op te midden van blond, bruin en zwart. Opvallen is niet fijn
als introvert en gevoelig mens. Je scharrelt liever onzichtbaar in de marge en je
raakt minder bedreven in het groots en meeslepend leven. Geen feestende gangmaker.
Terwijl ik met het sterrenbeeld Leeuw toch graag in de belangstelling sta.
Je snapt het, mijn leven is niet eenvoudig, schizofreen soms en een kluif voor therapeuten.

Terug naar mijn wens om mijn rode lokken te verven. Toen ik de leeftijd had om zelf over mijn haar te beslissen, had ik een nieuwe haarwens, namelijk krullen. Er kwamen dus
rode krullen en geloof me, als ik mezelf op de foto’s zie kan ik niet geloven dat ik het ben. Prachtig vind ik het.
Maar een mens word ouder en ik vond krullen niet meer passen bij mijn gezicht en door gebrek aan kappersgeld liet ik niets meer aan mijn haar doen. Mijn moeder heeft haar blonde haren trouwens enkele jaren rood geverfd uit solidariteit met mij, dat was lief.
Dit was na de tijd van een blonde pruik en haar blonde Afrokapsel, trend in de jaren zeventig.

Door de jaren heen kreeg ik vaak complimenten over mijn haarkleur en daardoor of
omdat ik zelf wijzer werd begon ik mijn rode haar mooi te vinden en het bijzondere
ervan te waarderen. Het is jammer bij voortschrijdend inzicht dat het lang kan duren
en ik dus betrekkelijk kort oprecht blij ben met mijn haarkleur. Ik zou het toejuichen wanneer we vaker iets aardigs zeggen tegen elkaar.

Of we nu onder ons zijn of met mensen die we (nog) niet kennen, binnenshuis of
buiten in de openbare ruimte, laten we elkaar opmerken en vriendelijk zijn.
Dat is dan ook de reden waarom ik, als ik een roodharige in het wild zie, hem
of haar complimenteer met de kleur van het haar.
En dat wordt altijd als een aangename verrassing in ontvangst genomen.

Tot slot: Ga naar Breda in het weekend van vier tot en met zes september.
De hele stad brengt een ode aan roodharige mannen en vrouwen, kinderen
en volwassenen.
Met in 2014 zesduizend roodharigen uit meer dan negentig landen en nog
veel meer belangstellenden is het een groot rood evenement. Het begon in
2005 met de oproep van schilder Bart Rouwenhorst voor vijftien rooie vrouwen
waar hij vijftien schilderijen van wilde maken. Er meldden zich honderdvijftig
rode dames.
De expositie van de schilderijen werd tevens de eerste Redhead Day.

Er wordt gevreesd dat rood haar binnen een eeuw is uitgestorven.
Ik zou zeggen: Roodharigen: ga heen en vermenigvuldig jezelf!!!
Voor mij te laat maar voor jou een kans om deze bijzondere kleur in ere te houden.
Succes!