Een oproep tot moed en moederlijkheid

Vandaag, woensdag 18 november 2015, vijf dagen na de aanslagen in Parijs, doe
ik een oproep aan alle moedige en moederlijke vrouwen. Vrouwen die biologisch
moeder zijn, vrouwen die op andere wijze moeder zijn geworden, vrouwen die zich
moederlijk ontfermen over kinderen; alle moedige vrouwen die zich als een moeder
willen inzetten voor een betere wereld.
Ik doe tevens een oproep aan alle moederlijke vaders en moederlijke mannen.

Na de aanslagen in Parijs
Na de aanslag van vrijdag 13 november 2015 in Parijs is er een overvloed en
warboel aan informatie, worden er grote woorden gesproken door de Franse
regering en door de Nederlandse minister president dat ‘we’ in oorlog zijn met de
Islamitische Staat. Deskundigen van allerlei pluimage worden opgetrommeld om
plaats te nemen aan de tafel van Pauw, bij De Wereld Draait Door, bij Late Night
en alle aanverwante nieuws en opinieprogramma’s. Men buitelt over elkaar heen
over de te nemen strategie (bombarderen) om het kwaad uit te bannen. Plots zijn
er onverwachte coalities van Frankrijk met Rusland, zelfs onze regeringspartijen
zijn eensgezind met een investering van 35 miljoen voor ‘opvang in de regio’ in
de landen rond Syrië voor mensen die vluchten voor IS.

Vluchtelingen die ‘we’ hier nu helemaal niet meer willen hebben want het is niet
uit te sluiten dat er terroristen en extremisten tussen zitten. Angst regeert.
Opvang in de regio is het toverwoord.
Het gegeven dat een aantal van die terroristen ‘gemaakt’ zijn in Europa zelf,
die voorheen ‘normaal’ functionerende mensen waren middenin onze eigen
samenleving, wordt tegenstribbelend erkend. In oorsprong gewone (moslim)
jongeren, die hun eigen moslimidentiteit willen ontwikkelen en zich willen inzetten
voor de moslimgemeenschap. Sommigen willen geen integratie met Nederlanders
maar segregatie en wijzen de manier van leven hier af. Ze zijn op zoek naar
religieuze leiders waarbij ze soms radicaliseren en geronseld worden en
gehersenspoeld door terreurbewegingen die in naam van Allah geweld verheerlijken.
Ze worden gelokt met mooie beloften en een snelle plaats in het paradijs als ze als
zelfmoordterrorist de heldenstatus krijgen van martelaar.

We horen dat er al tientallen jaren, generaties lang, problemen bestaan in onze
Westerse maatschappij, waar achterstandsgebieden steeds verder verloederen en
waar nauwelijks zorg verleend wordt. Waar de goeden (meerderheid) onder de
kwaden lijden. Waar jongeren te maken hebben met werkloosheid, onvoldoende ontwikkelingsmogelijkheden, waar huizen verkrotten en waar opgroeien vaak gepaard
gaat met multiproblematiek. Ze ervaren weinig perspectief en kansen om het leven
vorm te geven op een positieve manier.
Er zijn gebieden waar het politieapparaat onvoldoende mankracht en autoriteit heeft
om de wetten te handhaven, wetten die dienen om de samenleving in toom te houden
en te beschermen, nodig omdat we helaas niet in staat zijn tot een gezonde en
veilige zelfsturing en zelfbeheersing. De anarchie leidt tot nieuwe wetten, die van
de straat en van bendes en vormen een ingang voor slechteriken die
(voornamelijk) jongens binnen halen, een semi-thuis bieden binnen hun sekte
en ze voorzien van drugs, geld, middelen om oorlog te voeren waarmee ze
geboren moslim- en bekeerd tot moslimjongeren het vuile werk laten opknappen
van moord en doodslag inde landen ver weg, hier en alles ertussen.

We worden opgeroepen om geen angst te tonen.
Om alert en waakzaam om ons heen te kijken. Om al het vreemde te melden.
Er wordt van alles gesloten in het publieke domein of halsoverkop afgelast.
Voor de veiligheid, voor de zekerheid. Want stel je voor dat. We zijn massaal van slag.

Ik ook. Ik vind dat ik op de hoogte moet blijven van wat er gaande is dus kijk
en luister en lees ik. En voel me wel bang. En boos dat er van alles beslist en
gezegd wordt wat NIET namens mij is.
IK ben niet in oorlog.
Maar ik wil wel ‘ten strijde trekken’ om samen te wereld beter te maken.
Welke andere optie is er? ‘Plaatselijk’ bombarderen? Waar behalve militairen
en strijders ook gewone mensen en kinderen gedood worden? Je vernietigt het een
en het andere kwaad komt omhoog. Zo gaat het al eeuwenlang leert de geschiedenis.
Ik was altijd bang dat we zouden sterven aan de gevolgen van onze vernietiging van de
aarde maar ik vermoed dat we daar niet op hoeven te wachten. We zullen eerder de
mensheid uitroeien als we geweld alleen met geweld bestrijden.

Het kwaad, zoveel vragen
In mijn vorige stuk van 14 november: ‘Schuilen voor het kwaad?’, naar aanleiding
van de aanslag in Parijs, stel ik de vraag welke waarden we delen in ons land en
in andere landen. Volgens welke waarden willen we leven met elkaar?
Waar zit het kwaad in onszelf?

Als ik kijk naar de daden van vandalisme, gedrag en opvattingen van hooligans,
die je echt geen sportsupporter meer kunt noemen, van raddraaiers, intimiderende
motorbendes, van aanranders en verkrachters, bank- en andere rovers, inbrekers
en dieven, dieren-mishandelaars, plegers van huiselijk geweld, buurtbendes,
fascistische en antisemitische bewegingen, strijders en oorlogszuchtigen,
wie plegen deze daden, wie zijn de daders?
Het is haast een retorische vraag. De daders van bovenstaand geweld zijn
vrijwel altijd mannen, al dan niet onder invloed van drugs en alcohol.

Hoe komt dat, waar heeft dat mee te maken?
Hoe komt het dat zoveel mannen, all over the World, zich bezighouden met
schadelijk gedrag, een slecht voorbeeld zijn, overtuigingen hebben die niet
overeenkomen met belangrijke menselijke waarden. Door welke
overtuigingen, driften en verlangens worden zij gedreven?
Welke verklaringen zijn er te vinden?

Hoe komt het dat, als de verhouding tussen het aantal mannen en vrouwen
ongeveer gelijk is wereldwijd, vrouwen het onderspit delven in de meest
brede zin van het woord? Er is een onvermogen van vrouwen om zich te weren,
om zichzelf te beschermen, om mannen te laten stoppen met schadelijk gedrag.
Dit onvermogen vindt plaats op micro, meso en macroniveau.
Hoe kunnen vrouwen in een door mannen gedomineerde wereld
die wereld verbeteren?

Je kunt tegenwerpen dat er ook vrouwen te vinden zijn die zich gedragen als
bovenstaande mannen en zich daarmee onwaardig tonen en een schadelijk
voorbeeld zijn. Dat klopt maar dat aantal valt in het niet bij de hoeveelheid
mannen.

Er zijn vast genoeg biologische en sociologische verklaringen te vinden die
deels mijn vraag beantwoorden. De fysieke kracht van mannen, de macht die ze naar
zich toe trekken, over anderen willen heersen, de jacht op geld waarmee ze wapens
en uitrustingen kopen.
Wat de mannen en hun groeperingen gemeen hebben is een
behoefte aan kameraadschap en zin voor avontuur, maar dat zouden ze ook kunnen
inzetten voor positieve doelen zoals andere mannen dat ook kunnen. De man als ontdekkingsreiziger, waar zou de wereld nu zijn zonder ontdekkers en uitvinders?

De mannen die zich destructief gedragen zijn veruit in de minderheid.
Natuurlijk! En gelukkig want mijn oproep geldt ook de vaders en mannen die een
goed voorbeeld kunnen geven. Straks krijgen we nog de situatie dat de goede
mannen de slechteriken moeten veroordelen en met een spandoek de
straat opgaan waarop de tekst staat: ‘Not in my name’.

Wat een leed dragen vrouwen, kinderen en ook mannen die direct en indirect
slachtoffer zijn van de driften van deze mannen. Met indirect bedoel ik het
immense verdriet wat familieleden voelen van ‘daders’. Niet kunnen begrijpen
wat jouw man of zoon of broer teweeg heeft gebracht om anderen schade te
berokkenen of het leven te nemen van anderen. Je schuldgevoel als familielid:
had ik het kunnen zien aankomen, wat heb ik verkeerd gedaan.
Als familielid krijg je geen troost van de oordelende buitenwereld, integendeel.

Waar zijn de vrouwen die leven met deze mannen? De (groot)moeders, de zussen,
de dochters? Hoe gaat het met hen, hoe gaan zij om met de donkere kracht van hun
echtgenoot, vader, broer? Zij verdienen alle hulp en steun in hun pogingen om
verandering en verbetering te krijgen in hun situatie of wanneer zij besluiten weg
te gaan van het geweld en onheil.
Ik benadruk hier de rol van vrouwen omdat geweldenaars, ook zij die afgezonderd
leven van hun familie, toch soms nog iets van contact onderhouden met hun moeder.
Moeders zijn over het algemeen prominenter in beeld bij mannen dan vaders.

Mannen en vaders afwezig of als negatief rolmodel. Afwezige positieve identificatie
Veel van de mannen die destructief gedrag vertonen zijn tevens vader.
Zijn die vaders door hun daden en overtuigingen een geschikt rolmodel voor hun
kinderen, geven zij het goede voorbeeld, kunnen zij menselijke waarden goed
overbrengen als ze niet in staat zijn om die waarden voor te leven?
Komen kinderen hiermee in de knel, worden ze bedreigd in hun ontwikkeling,
hoe zal het gaan met loyaliteit en identificatie?
Ook gezinnen waar de vader een zeer autoritair figuur is waardoor de kinderen
zich bedreigd en onveilig voelen en zo snel mogelijk het ouderlijk huis verlaten
om op straat ‘onderdak’ te vinden bij groeperingen of bewegingen waar je je kind
niet zou willen zien.
Als jongens en meisjes de straat op gaan leren ze de taal en de mores van de straat.
Een goede band met ouders vermindert de kans op foute vrienden en crimineel gedrag.
Omgang en een goede band met verkeerde vrienden vergroot de kans op het plegen
van delicten en zorgt bovendien voor een toename van foute vrienden.

Hoe zit het met afwezige vaders?
Er zijn culturen waar de vaders na de zaadlozing verdwijnen en geen rol hebben
in de verzorging en opvoeding van hun kinderen. Er zijn gezinnen waar na de
scheiding vaders het laten afweten wat betreft hun taak als ouder, daarmee
hun kinderen in de steek laten en de moeder van hun kinderen achterlaten
met een grote verantwoordelijkheid.
Waar de moeder er alleen voor staat om de kinderen jarenlang te verzorgen
en op te voeden. Er zijn vaders die zich niets aantrekken van het lot van hun
kinderen en op zoek gaan naar een nieuwe vrouw om plezier mee te hebben
en desnoods een tweede of derde nest op de wereld zetten.
Er zijn gezinnen waar na een vechtscheiding de vader voor een dichte deur
staat bij het huis van ex-vrouw en zijn kinderen omdat ex-vrouw haar voormalig
partner niet meer geschikt acht als vader en waar dit soms terecht is
(kindermishandeling, uitspraak van de kinderrechter) maar ook vaak
onterecht en de kinderen een vader wordt onthouden.
Ik heb het hier niet over een vroegtijdig overleden vader of over vaders die zoveel
werken of voor hun werk op reis zijn dat ze nauwelijks contact hebben met hun
kinderen, alhoewel ook in die gezinnen kinderen kunnen ontsporen.

Twee verschillende voorbeelden van vaderschap
In een uitzending van DWDD, 17-11-2015, zie ik twee korte fragmenten van
kinderen. Het ene laat heel jonge kinderen zien in een speeltuin, gekleed in
gevechtstenue en het ene jongetje zegt dat ze vechten tegen de Joden en dat zijn
vader op Bin Laden lijkt en op een dag net als hem zal zijn en het andere jongetje,
een kleuter nog, zegt zelfmoordterrorist te willen worden in naam van Allah.
Het andere aangrijpende fragment is een vader die met zijn jonge zoontje bij een
herdenking aanwezig is na de laatste aanslag in Parijs. Het kleine ventje is bang voor
slechteriken met pistolen. Zijn vader vertelt hem dat de bloemen en de kaarsjes hen
tegen pistolen zullen beschermen. Hartverscheurende inzichten in de ziel van kinderen.

Ten overvloede: Er zijn goede liefhebbende zorgzame mannen en vaders die heel goed
voor hun kinderen zorgen, soms als alleenstaand ouder. Ze staan klaar voor hun partner,
ouders en vrienden, doen vrijwilligersklussen, zijn mensenredders en laten ons de
wereld zien. Mannen die hun leven wagen voor anderen. Hulde voor die mannen.
Maar ik bespreek de uitzonderingen die toch talrijk zijn en een probleem vormen voor
kinderen die opgroeien.

Het begin
Het begint bij de opvoeding wordt er gezegd als kinderen ontsporen.
In mijn optiek begint het eerder, nog voor de conceptie. Of in het geval van een
ander soort ouderschap: voor het besluit om wel of niet voor een kind te kiezen.

Mijn overtuiging:
Goed zorgen voor een kind is de belangrijkste en meest omvangrijke taak die er is.
Een goede ouder zijn is de beste rol die je kunt krijgen.
Goed ouderschap verandert je als mens.
Een wijze ouder leert van het kind hoe een goede ouder te zijn.

Laten we ons niet vergissen in de enorme verantwoordelijkheid die het vraagt
om kinderen op de wereld te zetten. In het ideale geval heb je de keuze vooraf maar
het kan ook gebeuren dat een zwangerschap je overkomt door welke reden dan ook.

Het begint bij zelfkennis en bewustwording van de vrijheid om te kiezen.
Naar je redenen om een kind te wensen. Een kind is niet je bezit. Hoe reëel is het beeld
wat je er van hebt. Om naar je leefsituatie te kijken, je gezondheid in alle opzichten.
Je bereidheid en vermogen om je langdurig te verbinden aan een kind en je aan te
passen als ouder. Wil je dat. Kan je dat. Wat heb je zelf, als kind, allemaal meegemaakt
en hoe heeft dit je gevormd. Hoe sta je in het leven, hoe ga je om met moeilijke situaties.
Sta je er alleen voor of heb je een partner of hulptroepen. Wat zijn je mogelijkheden om
voor een kind te zorgen. Wil je het ouderschap combineren met werk en/of andere
verplichtingen.

Maar zelfs stap voor stap de keuzes nagaan en beslissen tot een zwangerschap
(als dat je gegeven is) of op een andere manier moeder worden is geen garantie voor
een onbezorgde toekomst. Je maakt altijd een keuze gebaseerd op hoe je er op dat
moment voorstaat maar het leven gaat zijn gang en is in verandering. Je kunt daar niet
altijd de gevolgen van overzien. En dat hoeft ook niet want mensen zijn flexibel en in
staat om zich aan te passen aan veranderde omstandigheden.
Kinderen ook zolang er goed voor ze gezorgd wordt, met aandacht en betrokkenheid
en er niet te veel gevraagd wordt van ze.
Helaas bestaat de opleiding: ‘Goed ouderschap kun je leren’ nog niet evenmin als
de opleiding: ‘Goed burgerschap kun je leren’. We leren in de praktijk en van elkaar.
Met vallen, opstaan en verder gaan.

Op zoek naar antwoord
Gisteren zocht ik stilte in een kerk. Ze bestaan gelukkig nog, naast moskee en
synagoge. Kerken als institutie en als gebouw lopen leeg en zijn in vrije val.
Ze worden gesloten en gesloopt.
De verschillende religies en interpretaties van religie zorgen voor verdeeldheid.
Dat is niets nieuws.
Waar vinden we nog troost en bescherming, zo schreef ik in het kerkboek wat er ligt
voor mensen zoals ik die het even niet meer weten. Ik schreef: Als u bestaat God,
help ons dan de liefde naar elkaar te vinden en ernaar te handelen.
Ik eindigde met: Alle goeds voor wat leeft en wat zich gezien en gehoord wil voelen.

Ik stak een kaars aan, dacht aan mijn overleden en in leven zijnde dierbaren.
Dacht aan andere mensen die net als ik elke dag opstaan om er weer wat van te
maken en ik dacht aan hen, onbekend, die er niet meer zijn. Ik voelde mij ongerust over
de waan(zin) van de dag, maakte me zorgen over vandaag en morgen.
Ik zag het beeld van Jezus aan het kruis en zag het beeld van Maria die haar dode zoon
op haar schoot had liggen. En ik dacht aan alle moeders en vaders wiens kinderen
gestorven zijn. Aan ziekte, ongeluk, geweld en ik huilde om die ouders en hun kinderen.

Ik ben geen kerkganger en niet religieus. Ik ben een gewoon mens die een bunker
wilde bouwen waar iedereen kon schuilen voor geweld. Maar nu wil ik de bunker uit,
het strijdtoneel verkennen en samen met anderen licht in de duisternis brengen.
Misschien dat we de verschillende religies niet kunnen verbinden maar ik geloof wel
dat we mensen kunnen verbinden. Mijn geloof is vertrouwen.
Hoop is wat mij gaande houdt, in beweging. Liefde is zuurstof en geschenk.

Maria was moeder. Waar zijn de vrouwen in de wereld?
Is het tijd voor een nieuwe emancipatiebeweging? Een ander soort emancipatie
waarbij het niet gaat om glazen plafonds te beslechten maar om vrouwen te
bewegen zich massaal te verzetten tegen de kracht en de macht van de man
op die gebieden waar hij zich laat kennen als een slap aftreksel van de man
die hij zou moeten zijn: beschermer, vaderlijk, wijs. Een man die zijn mannelijke eigenschappen niet misbruikt maar ze inzet voor het goede, het juiste om te
doen waarbij zijn uitgangspunt en doel is om te beschermen wat hij liefheeft en
er goed voor te zorgen.
Kunnen vrouwen hierbij helpen?
En hoe kunnen wij als vrouwen en moeders elkaar ondersteunen?

Maak het verschil, daarom roep ik op
Ik roep moeders op, moederlijke vrouwen en mannen om het verschil te maken.
Waarom moeders? Zij dragen het leven in zich. Tijdens hun zwangerschap dragen
ze hun kind en gaat de voeding van de moeder over in het kind. Alhoewel de
navelstreng na de geboorte doorgeknipt wordt en het kind van de moeder wordt
gescheiden, blijft de streng onzichtbaar intact. Net als een afgesneden lichaamsdeel
voor fantoompijn kan zorgen, zo blijft een waarachtige moeder verbonden met haar
kind. Veel moeders geven borstvoeding, als een symbiotische eenheid.
Een moeder blijft moeder, ook met een gestorven kind of een kind dat is afgestaan.
Verbonden dus maar als na de geboorte de navelstreng is doorgeknipt start het
losmakingsproces. Heel geleidelijk want vooral in de beginjaren zijn kinderen afhankelijk
van goede zorgende ouders. Maar het losmakingsproces vindt wel degelijk plaats en
dat betekent dat moeders zich bewust dienen te zijn van het recht van het kind op
eigenheid en autonomie en geven ze het kind liefdevol die ruimte en werken
mee aan de uiteindelijke zelfstandigheid van het kind.

Moeders dus vanwege de biologische bloedband. Maar er zijn ook vrouwen die
fysiek geen kind gebaard hebben, die op andere manieren moeder zijn geworden
of grootmoeder. Er zijn vrouwen die niet als moeder een gezin bestieren maar zich
met moederlijke zorgzame kwaliteiten ontfermen over al wat kwetsbaar is in de
verscheidenheid van volwassenen mensen, kinderen, dieren, natuur.
Die daar hun werk, betaald of onbetaald van gemaakt hebben of zich als
mantelzorger verantwoordelijk voelen. Het is niet voor niets dat de meeste
mensen in de zorg vrouwen zijn.

Vrouwen, wees een voorbeeld
Er zijn inspirerende voorbeelden van moeders die
zich georganiseerd hebben zoals de Moedige Moeders, oorspronkelijk uit Volendam
die zich inzetten voor hun drugsverslaafde kinderen. Deze actiegroep kreeg navolging
in meerdere steden.
Ik denk aan de Moeders van de Plaza de Mayo, beter bekend als de Dwaze Moeders
en Dwaze Grootmoeders, overigens een scheldnaam want geen enkele moeder zou
zichzelf het etiket opplakken van dwaas wanneer zij opkomt voor haar kinderen.
Zij maken zich sterk voor hun verdwenen kinderen in Argentinië.
De Dagestaanse Moeders uit Rusland die de regering vraagt om opheldering van
massaal verdwenen familieleden. De moeders in Nigeria ‘ Bring Back Our Girls’,
waar bijna 280 schoolmeisjes verdwenen in 2014 en waar dit jaar een aantal
moeders zelf ontvoerd zijn met hun zonen.

Moed tonen, juist wanneer het moeilijk wordt.
Gewone vrouwen, moeders, die opkomen voor hun dierbaren.
Dierbaren die slachtoffer zijn van de misdaden van mannen.
Laten we moedig, moederlijk en wijs omgaan met de moeilijkheden die er zijn
in ons leven, in onze gezinnen en in onze omgeving.
In het klein, als we geen bereik hebben tot het groot.
Dichtbij, als we geen bereik hebben voor ver weg. Met geloof, hoop en liefde.

Ik keek naar een dappere vrouw, de zangeres Shams Bandar, die in een
interview op de Egyptische televisie zegt dat Saoedi Arabië moet stoppen om
Amerika de schuld te geven van de problemen in de Arabische wereld en het
langdurige bloedvergieten daar. Zie ‘Pauw’ 17-11-15.
Ik luisterde naar de moedige Britse moeder Sally Evens wiens zoon Thomas zich
op 19 jarige leeftijd bekeerde tot de islam en Jihadstrijder werd. Moeder vertelt
op televisie (Brandpunt 17-11-2015) hoe haar geliefde zoon wiens kindertekeningen
ze bewaart onschuldige mensen vermoord heeft. Dat dit aan haar vreet maar dat ze
tegelijkertijd haar zoon terug wenst omdat ze bang is dat hij zal sterven, wetend dat
ze hem eigenlijk al verloren heeft aan Al-Shabaab. Ze zegt: Ik zal hem nooit laten
vallen want ik weet nog dat hij zo klein was.
Toen ze zijn dode lichaam zag op een foto, zei ze: Hij ziet er zo mager uit.
Een echte moederopmerking.

Ik vraag je niet om een volgende Moeder Maria, Moeder Teresa of Moeder
Majoor Bosshardt te zijn maar om je moederlijke kwaliteiten en de kracht van
je hart te laten spreken.
Kwaliteiten als open communiceren, overzicht houden in het geheel der taken,
verantwoordelijkheid nemen voor je omgeving, grote bereidheid tot luisteren,
je ziende blik, je zesde zintuig, beschermen wat kwetsbaar is.
Hulpverlenend kunnen zijn, het talent om compromissen te sluiten, ruzies te
beslechten en oog te hebben voor ieders belang, de pan eten te verdelen naar
ieders behoefte, te verbinden van wat onverenigbaar lijkt, kunnen vergeven,
je eigen wensen en ego (tijdelijk) op de tweede plaats zetten wanneer de
situatie daar om vraagt, troost te bieden, pleisters te plakken op wonden en
koele handen op verhitte hoofden, saamhorigheid en zorgzaamheid te bevorderen,
een thuis te creëren voor gezins- en familieleden en vrienden, wijsheid te
ontwikkelen, in het dagelijks leven thuis het goede voorbeeld te zijn zonder het
te prediken en een oneindig geduld.

Moeders of vrouwen in het algemeen hebben niet het alleenrecht op deze
kwaliteiten maar zij lijken er meer en makkelijker over te beschikken dan mannen.
Als vaders en mannen zich herkennen in moederlijke talenten of ze willen ontwikkelen
vraag ik hun bijdrage voor een betere wereld in het vertrouwen dat we dit samen kunnen.

Ik ben geen socioloog, geen psycholoog of filosoof en geen deskundige in
voorgaande problematiek. Ik ben een gewone moeder en grootmoeder en
geïnteresseerd in mensen, hun omstandigheden en hun beweegredenen.
Ik wil graag wijzer worden omdat ik denk dat lijden aan het leven te maken heeft met
een gebrek aan wijsheid. Ik combineer mijn levenservaring met de kennis die ik heb
opgedaan in mijn studeer- en arbeidsleven.
Als gediplomeerd maatschappelijk werkster heb ik mij ingezet voor kinderen
en hun ouders/verzorgers.
Als jeugdbeschermer voor Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers en vluchtelingen
(AMA’s) bij Stichting Nidos, als school maatschappelijk werkster voor leerlingen
in het Speciaal Voortgezet Onderwijs en als jeugdhulpverlener bij Bureau Jeugdzorg.
Ik trek mij het lot van kinderen aan en vind dat ze recht hebben op een fijn en
veilig thuis met ouders of verzorgers die het welzijn van de kinderen op de eerste
plaats stellen. Het ‘thuis’ en goede ouders/verzorgers kent verschillende vormen
tegenwoordig, met de kansen en de beperkingen die bij nieuwe gezinsvormen horen.
Ik hecht waarde aan een liefdevolle band tussen ouders en kinderen.
Anders komen ze in de problemen. Komen wij in problemen.
Komt de samenleving in de problemen. Hier en daar. Nu en later.

Geen oog om oog, tand om tand. Niet de oorlog groter maken dan hij al is.
Niet in daden en niet in woorden. Geen vergelding, geen wraak.
Laat emoties niet met je op de loop gaan. Zie ze onder ogen en beheers je.
Zorg dat je niet onwetend blijft. Zoek de oplossing niet in extremen.
Bij zinnen blijven en de rede gebruiken om te komen tot een goed rechtvaardig
waardenvol leven, gericht op het welbevinden van de eenheid die wij,
in al onze verscheidenheid, mogen zijn.

En als we de destructieve krachten van mensen niet kunnen veranderen,
mogen die mensen samen de bunker in want die hebben wij dan al lang verlaten.
Wij gaan voor het licht, voor geloof, hoop en liefde.

Als moedige moederlijke mensen, vrouwen en mannen, kunnen wij het leed
van de wereld niet zomaar opheffen maar we kunnen elke dag een poging doen
om het lijden te verlichten. Liefde is wat ons verbindt.
Laat ons verlichten, een baken voor hen die de weg kwijt raken of van
zichzelf vervreemd. Een licht van warmte en nabijheid.
Waar licht is verdwijnt duisternis.

Ik sluit deze oproep met een paar regels van het lied Anthem
van Leonard Cohen:

Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That’s how the light gets in.

18 november 2015