Wees een lichtpunt
en sla een brug
doe wat je kunt
trek je dan terug
geef nog ietsje meer
van liefde in je hart
bij ziek en bij zeer
en hou vast bij smart
wees zacht, toon moed
ook voor jezelf, lief mens
wie goed doet, goed ontmoet
in het land der liefde is geen grens
16-11-2015 Voor Riet, ster*vriendin
Een oproep tot moed en moederlijkheid
Vandaag, woensdag 18 november 2015, vijf dagen na de aanslagen in Parijs, doe
ik een oproep aan alle moedige en moederlijke vrouwen. Vrouwen die biologisch
moeder zijn, vrouwen die op andere wijze moeder zijn geworden, vrouwen die zich
moederlijk ontfermen over kinderen; alle moedige vrouwen die zich als een moeder
willen inzetten voor een betere wereld.
Ik doe tevens een oproep aan alle moederlijke vaders en moederlijke mannen.
Na de aanslagen in Parijs
Na de aanslag van vrijdag 13 november 2015 in Parijs is er een overvloed en
warboel aan informatie, worden er grote woorden gesproken door de Franse
regering en door de Nederlandse minister president dat ‘we’ in oorlog zijn met de
Islamitische Staat. Deskundigen van allerlei pluimage worden opgetrommeld om
plaats te nemen aan de tafel van Pauw, bij De Wereld Draait Door, bij Late Night
en alle aanverwante nieuws en opinieprogramma’s. Men buitelt over elkaar heen
over de te nemen strategie (bombarderen) om het kwaad uit te bannen. Plots zijn
er onverwachte coalities van Frankrijk met Rusland, zelfs onze regeringspartijen
zijn eensgezind met een investering van 35 miljoen voor ‘opvang in de regio’ in
de landen rond Syrië voor mensen die vluchten voor IS.
14 november 2015
Terroristische aanslagen in Parijs. Meer dan honderd mensen vonden de dood in een theater, op straat, in een restaurant, bij een stadion. Ruim tweehonderd gewonden.
Frankrijk kondigt de noodtoestand aan en gaat op slot. Scholen, sporthallen, musea,
zelfs Disneyland Parijs gaat dicht.
Op de dag dat de stoomboot aankomt in Nederland met Sinterklaas en zijn gekleurde
Pieten, luister ik naar het nieuws over de aanslagen. Ik hoor het, zie het en voel mee.
En ik denk: Ik bouw een bunker om te schuilen. Schuilen voor het geweld, voor het kwaad, voor de vijand.
‘Raar maar waar’ is het thema van de kinderboekenweek 2015 die van 7-18 oktober
duurt en waarin je het boek ‘Per ongelukt’ cadeau krijgt als je voor tien euro aan
kinderboeken koopt. En voor vijf euro is er ‘Speeltuin’, een prentenboek van Mies van Hout . Voor mij als grootmoeder een uitgelezen kans om te neuzen in de wereld van de
kinderboeken anno 2015 en om een begin te maken met een bibliotheekje voor Jaydee,
mijn kleindochter van vijftien maanden.
Lees verder
In het land van Nowhere, op een plek waar geen mens ooit kwam, leefde eens
een prachtige sterke boom, breeduit geworteld in vruchtbare grond. Zijn takken
met frisgroene glinsterende blaadjes bogen sierlijk in de wind.
Vlak bij de boom stonden hartsterrenstruikjes. Elegante takken
droegen hartsterrenbloemen. Een zachtgeurend rood hartje te midden
van gele sterren met een gouden flonkering. De struiken hoorden bij
de boom en zij gedijden goed in elkaars aanwezigheid.
Op deze plek kreeg het struikje de schaduw, het licht en het
hemelwater wat zij nodig had om te groeien.
Op een ernstig bewolkte dag kwamen er mensen van heel ver weg op bezoek
in het land van Nowhere. Lees verder
Alle zintuigen op scherp.
Ik kijk door het raam naar mijn tuin, recht vanaf de schrijftafel.
Half september. Blauwe lucht, witte wolken die door de wind van links naar rechts geblazen worden en uit mijn gezichtsveld verdwijnen. De takken van de hoogste bomen die de meeste wind vangen zwiepen venijnig heen en weer. De lagere bomen laten hun takken hangen en het groene blad wiegen. Zonlicht maakt door het matglas van het tuinscherm schaduwen en silhouetten zichtbaar van dansende slierten van op waslijnen hangende kamperfoelie.
De oorsprong nauwelijks terug te vinden maar dramatisch uitgewaaierd. De laatste sliert met naar zeep geurende oranje- roze omgekrulde vingertjes heb ik net bruut afgehakt en laat ze draperen op de schrijftafel zodat ik hebberig de odeur op kan snuiven.
Eens was ik iemands muze
een Aphrodite, een zin-in-rood
gulzig in de liefde
genietend op een boot
Eens was ik Vuurvogel
en jij Cyrano
we sliepen in het duin
ik zwom in zee, zo bloot
Eens liepen wij hand in hand,
een clandestine affaire,
door het filosofisch land.
Maar het was niet fair
en met woorden van verstand
zei ik Adieu mon cher.
zomer/herfst 2013
In het stil van de nacht
kan het gebeuren
dat onverwacht
donkere kleuren
met brute kracht
mijn rust verscheuren
en ik heel zacht
een traan laat treuren.
Hij vroeg om wat water,
zij zei ‘Dat komt later’
hij zat verlamd in zijn stoel
en zij zonder gevoel.
Ik stond erbij en keek ernaar
durfde niets te pakken
ik was zijn dochter maar
en heb hem laten zakken.
De verlamming van mijn vader
sloeg op zijn ademhalingsspier
MS was niet de dader
van zijn korte leven hier.
Als de dag komt
dat zij
naakt en hulpeloos
weerloos en machteloos
haar armen uitstrekt naar mij
met bange ogen.
Als die dag komt
en ik met mededogen
haar vastpak voor ze valt
als mijn woorden zijn verstomd
en zij haar vuisten balt.
Als die dag komt
2014
Toen mijn ouders veranderden
in mijn vader en mijn moeder,
mijn vader verdween,
mijn moeder ook mijn vader werd,
en mijn vader ging heen.
Wat voelde ik mij toen alleen.
De pijn van mijn ma is niet te verdragen
krampen door heel het lijf
alle reden om te klagen
en toch een stoer wijf.
Ik stond vooraan bij het uitdelen,
zegt ze want ze is geen zeur.
Ik zoek naar wat haar kan helen
want ziekte heeft een sombere kleur.
Hoeveel kan een mens dragen?
Ik blijf om genezing vragen
want de pijn van mijn ma is niet te verdragen.
Voor mij.
Ergens in het doolhof van
gedachten en emoties
die mij achtervolgen,
sleuren problemen die
een oplossing willen
aan mij
en ik ren heen en weer
op zoek
naar een antwoord.
Ik kan de uitgang niet vinden
en opeens besef ik
dat dit geen doolhof is
maar mijn leven.
Er is geen weg naar buiten.
februari 2015
Ik was weg.
Niemand die het heeft gemerkt
ik wil weg
weg van het lichaam
weg van het huis
weg van de navelstreng
van jong en oud.
Weg van het netwerk
wat vangnet is
Gevangenis.
Weg
Ik ga naar het strand
Als ik weg raak
Weet je waar ik het laatst was.
Ik moet weg.
september 2013
Eigenlijk gaat alles goed
en als het niet goed gaat,
gaat het niet slecht!
augustus 2013
Een schreeuw
in de nacht
de pijn
verkracht
je krampend lijf.
Angst klauwt
krijst
leven geselt
striemt
slaat je neer.
En je wacht
op nooit meer.
zomer 2015
Waar is het plaatje
wat het moet worden
waar is het voorbeeld
van het geheel
wat hoort bij elkaar?
Eilandjes
als los zand
zonder verbinding.
Ik krijg de puzzel niet gemaakt
de puzzel mij
ik ben het plaatje
ik moet worden.
zomer 2015
Roep de helicopter
neem het trauma mee
vlieg over berg en dalen
en dump het in zee.
zomer 2015
De treur in mij
maakt moedeloos
waar raak ik verloren
in het zoeken naar wij.
Wie zal mij horen
er is geen schoot en moederloos
zoek ik het land van melk en honing.
Vertrouwen nooit voorbij
dat ik zal vinden
de weg van moeiteloos
naar de beloning.
De weg naar levenslust
is een ondoordringbaar woud
waar vind ik rust
als de pot met goud.
Ik zie de kleuren van de boog
maar ik kan er net niet bij
ik reik uit, even blij
maar weer is het te hoog.
Ik heb last van leef-vrees.
zomer 2015